............ Zomaar een winterse avond, het is half elf als de deurbel gaat. Wie belt er in hemelsnaam aan op dit tijdstip? Ik kijk door het spionnetje in de voordeur maar zie niemand staan, gelukkig, de persoon staat nog beneden. Terwijl ik naar het raam loopt, wordt er wederom aangebeld. M'n hart gaat iets sneller bonken en vanuit de donkere keuken kijk ik door het raam naar beneden. De voordeur is aan het zicht onttrokken en de straat is verder verlaten. Ik kijk of ik een bekende auto zie staan, maar behalve de 'normale' auto's zie ik niets bekends. Ik besluit toch maar om niet open te doen, als het een bekende zou zijn dan zou die van tevoren even kunnen telefoneren. Terwijl ik terug loop naar de kamer wordt er voor de derde keer aangebeld. Een soort van angst bekruipt me, en met bonzend hart ga ik weer zitten op de bank, en hoopt dat het hier bij blijft. Het blijft verder gelukkig ook stil, en langzaam aan gaat m'n hart weer verder in z'n normale slag. Angst voor het onbekende, of voor de grote dreigende buitenwereld....... Wie zal het weten. Het gebeurde in het verleden regelmatig, en meestal was dat nachtelijk bezoek voor de onderburen. Die vreemd genoeg dan bij mij aanbelden...... Nu doe ik dus niet meer open.
Koninginnedag 2012, het is een zonnige dag, en de warmte voelt in mijn kleine dwergenflat behaaglijk aan. Hoewel m'n balkon nog een zooitje is en niet kattenproef, besluit ik toch om ze voor deze keer een plezier te doen en de balkon deur open te zetten. Op het moment dat ik de balkon deur openzwaai, zie ik nog net twee katachtige weg sprinten. En daar sta ik dan alleen op mijn balkonnetje.... Grumpy inmiddels weer tevoorschijn gekomen, loert naar me vanuit de woonkamer, maar waagt het niet om dichterbij te komen. Van Dopey uiteraard geen enkel spoor. Met de gedachte dat als hij maar eenmaal buiten geweest is, vindt hij het wel leuk, besluit ik Grumpy op te pakken en mee te nemen naar buiten. Hij is onrustig als ik richting het balkon loopt, en het moment dat ik de deur doorgaat, voel ik dat z'n hartslag toe neemt. Rustig praat ik tegen hem, en hoopt 'm zo wat te kalmeren. Als ik hem neerzet, neemt hij een spurt naar binnen toe, en kijkt pas om als hij op veilige afstand zit. Terwijl ik nadenk over een poging twee,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten