Ze zeggen weleens dat een hond een baasje heeft en een kat een slaaf. Nou niet in mijn huis. In mijn kleine dwergenflat, ben ik de baas. Als ik mijn katten roep dan komen ze aanrennen, tenminste als ik met wat lekkers zwaai. En als ik ze even lekker op schoot wil hebben dan blijven ze daar zitten, zolang als ik ze goed vast weet te houden. En als ze in de vroege ochtend uren mauwend naast m'n bed staan omdat ze eten willen hebben....... Dan blijf ik gewoon lekker liggen, zeker wel een aantal minuten. Nee in mijn huis draag ik de broek.
Het is een frisse ochtend als ik lekker op de bank met een goed boek dichtbij de warme kachel genesteld zit. Dopey ligt wat te doezelen op de krabpaal, en Grumpy loopt te mopperen in de hal. Ik weet wat hij wil, hij wil naar buiten, wat in zijn geval betekend dat hij even in het portiek wil. Na een aantal keren roepen (heb niks lekkers bij de hand) kijkt hij even om de hoek de woonkamer binnen, alwaar hij constateert dat ik 'm niets te bieden hebt. Hij draait zich om loopt de gang in en gaat verder in zijn gemopper waar hij was gebleven. En omdat ik het voor het zeggen heb, loop ik naar de deur, zet 'm een klein stukje open, zodat hij naar 'buiten' kan. De koude lucht dringt genadeloos binnen en verjaagt daarmee de behaaglijke warmte die er zojuist was. Ik doe een vest aan en ga ineen gekropen weer lekker zitten op de bank. Ja hoor, ik ben de baas!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten