Terwijl de ogen van Grumpy niet groter kunnen worden van verbazing, zijn die van Dopey stijf gesloten, hij kan het niet aanzien. Ik verwacht dat Grumpy zijn onderkaak elk moment open zal vallen, wat dan gelukkig nog net niet gebeurt. Dopey gluurt stiekem even door zijn ooghaartjes heen, maar drukt zijn oogleden dan wederom stijf op elkaar. Dat hun mens dit doet, nee dat hadden ze schijnbaar nooit verwacht. Maar ja hoor daar zit ze dan volledig gestoken in oranje, alvast te oefenen met juichen door de sjaal, die om de nek hangt, even de lucht in te steken. Een oranje hoed die de helft van het gezicht doet verdwijnen, en om het af te maken een oranje raketje (om op te eten natuurlijk). Als je denkt dat je alles wel weet van je mens, dan toch blijft ze je verbazen. Vanavond is er geen tijd om te spelen, de ogen zijn gericht op een kastje met groene plaatjes. Een balletje rolt heen en weer, maar wij kunnen hem niet pakken. Het oefenen in juichen lijkt een beetje overbodig geweest, want er lijkt niet veel redenen te zijn om te juichen. De sjaal verdwijnt en de hoed wordt achterop het hoofd geschoven. De uitgelaten stemming slaat om in iets wat lijkt op treurnis. Gelukkig maakt het mens nog wel tijd om even te snacken met ons. We houden onze kopjes een beetje gericht naar beneden. Het oranje doet een beetje zeer aan de ogen......
Vandaag doet ze gelukkig weer 'normaal'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten