Het blijft genieten!

Op nogal lompe wijze probeert hij om tussen het dekbed en de overtrek zijn plaats te vinden, hij ligt graag ergens tussen of onder iets. Scherp gefocust op elke minuscule beweging die hij door het dekbed heen kan onderscheiden, plant hij zorgvuldig de aanval. Het is de uitdaging van de vroege ochtend uren, een oud spelletje op een nieuwe manier. Ik kijk naar het gesloten gordijn waarachter ik de contouren van Grumpy kan ontdekken, en besef hoe anders ze zijn. Hoe groot is het verschil in het karakter van mijn katten, en hoe ze soms zo op elkaar lijken. 

Wanneer ik thuiskom, na een dag werken, open ik voorzichtig de deur. Ik zie een neusje verschijnen gevolgd door de rest van z'n koppie, hij kan niet wachten om naar buiten te ontsnappen. Ik moet de grootst mogelijke moeite doen om met mijn boodschappen om hem heen te kunnen laveren, maar dat doe ik natuurlijk met veel plezier. Eenmaal buiten staat hij even stil, het is net of hij even nadenkt wat te doen ..... Rondsnuffelen of ..... Hij keert om en kom gauw naar binnen gelopen om te kijken wat er in die tassen zit. Zijn nieuwsgierigheid wint het elke keer. Zij hang naar de aai over de bol is ook groter dan zijn behoefte aan frisse lucht. (Niet voor niets een binnenkat).

Grumpy zit soms ook te wachten in de gang als ik thuiskom, maar soms komt hij al rekkend en strekkend uit de kamer lopen. Schijnbaar ongeïnteresseerd loopt hij met een blik van 'wat een drukte allemaal om niks'. Maar komt toch ook gauw even de aai over de bol halen. Als ik hun eten aan het klaar maken ben, gaat hij opzichtig naast me op de grond liggen. Hij doet nog net niet kuchen, maar zend wel een blik naar boven met de stille mededeling van 'hè doe eens ff kriebelen, want ik heb jeuk'. Ja en wie ben ik dan om dat niet te doen. Even kriebelen onder zijn kinnetje, en even de losse haartjes van zijn lijf verwijderen. Even een momentje voor ons tweetjes. 

In de avond als ik uitgezakt op de bank hang komt als eerste Dopey naar me toe, hij komt me halen voor een spelletje. Als ik niet of te laat reageer komt hij het spelletje brengen, vaak in de vorm van een balletje. Ik heb het door en ik gooi hem weg. Vrolijk rent hij er achter aan, en brengt hem weer terug. Het was niet precies wat hij voor ogen had, maar voor nu voldoet dit ook wel even. Grumpy is meer de afwachtende kat, maar soms heel soms zit ook hij voor me met een balletje of een rietje of wat dan ook, en kijkt me verwachtingsvol aan ... Ik pak het rietje (of balletje of wat dan ook), en gooi het de kamer in. Hij rent er achterna, stopt vlak voor hij bij het gegooide object is en loopt weg. 'Ze snapt het weer niet, wil ik spelen, gooit ze het weg, wat een dom mens hebben wij toch', ik hoor het hem bijna denken. Hij heeft zijn eigen manier van spelen en soms vergeet ik dat weleens, sorry!

Het zijn broers en maatjes van elkaar, ze spelen samen, stoeien samen, eten samen en ze helpen elkaar met wassen. En elke keer wanneer ik denk ze door en door te kennen, verbazen ze me weer. En laten ze zich weer van een andere kant zien. Het blijft genieten!!!

Tante S. en Banjer

'Tante' S. komt straks een bakkie doen, en ze neemt je 'neefje' mee, Banjer. Ons mens was blij, maar wij vonden het nou niet zo bijzonder. Wij hadden namelijk geen idee wat ze bedoelde. Maar ze bleef het maar hebben over ons kleine neefje, en dus begrepen wij uiteindelijk dat 'tante' S. een kitten mee zou nemen. Dus ja wij raakte ook best opgewonden. Het is natuurlijk altijd leuk dat je als grote 'neven', aan zo'n klein ding iets kan vertellen over het kattenleven, en over het leven met een mens. Nou en toen kwam 'tante' S., ......... OMG..... Wat was dat was ze bij zich had..... Zo'n klein springend ding dat in de verste verte niet op ons edele kattensoort leek. Grumpy leek in eerste instantie nog de wijste van ons twee, want hem lukte het om naar buiten te ontsnappen. Maar ik dacht nog laat ik het eens dichterbij gaan bekijken. ....... Dat was niet te doen, het sprong om me heen, ja het daagde me zelfs uit. En toen zag ik het, ik had er alleen ooit eens over gehoord, van mijn eigenste kattenmoeder. Wat ik zag was een..... een....... EEN HOND!!!! Nou ja wel een kleintje natuurlijk, maar wel een levensgevaarlijk beest. En mijn mens maar roepen, van kom eens kijken, ...... nou niet dus. Gelukkig voor mij, en wat minder gelukkig voor Grumpy nam zijn mens, en die van ons hem daarna mee naar buiten. Grumpy vertelde me later dat hij hem genegeerd had, maar ik denk dat hij niet goed gezien heeft dat het een hond was. En mijn mens maar roepen, "Dopey kom nou eens", en me maar proberen te lokken met snoepjes. Nou ik ben gewoon lekker binnen gebleven. Ik hoorde ook nog van Grumpy dat dat kleine dingetje met ons speelgoed liep te spelen...... ZONDER te vragen. En ons mens ook maar aaien en knuffelen met staatsvijand nummer een, de verraadster ....... Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om me van mijn beste kant te laten zien, en ben verstoppertje met dat dingetje gaan spelen, en wat denk je.......? Hij komt me gewoon niet zoeken hè, nou dan breekt toch je klomp. En toen gingen ze weg, en ons mens ging gewoon met ze mee, is toch niet te geloven. Ben toen wel even wezen controleren of alles nog wel heel was. Maar hij had er inderdaad wel heel netjes mee gespeeld. Als ik het eerlijk bekijk, was het best een grappig ding. En hij zag er ook helemaal niet zo eng uit. Best wel lief eigenlijk. Hij wilde alleen maar spelen denk ik, hij wist alleen nog niet zo goed hoe er met ons edele wezens gespeeld moet worden. Het was ook nog maar een baby. Daaaaag Banjer, tot de volgende keer, maar dan moet je me wel zoeken hè !!

Voetbal gekte!!

Terwijl de ogen van Grumpy niet groter kunnen worden van verbazing, zijn die van Dopey stijf gesloten, hij kan het niet aanzien. Ik verwacht dat Grumpy zijn onderkaak elk moment open zal vallen, wat dan gelukkig nog net niet gebeurt. Dopey gluurt stiekem even door zijn ooghaartjes heen, maar drukt zijn oogleden dan wederom stijf op elkaar. Dat hun mens dit doet, nee dat hadden ze schijnbaar nooit verwacht. Maar ja hoor daar zit ze dan volledig gestoken in oranje, alvast te oefenen met juichen door de sjaal, die om  de nek hangt, even de lucht in te steken. Een oranje hoed die de helft van het gezicht doet verdwijnen, en om het af te maken een oranje raketje (om op te eten natuurlijk). Als je denkt dat je alles wel weet van je mens, dan toch blijft ze je verbazen. Vanavond is er geen tijd om te spelen, de ogen zijn gericht op een kastje met groene plaatjes. Een balletje rolt heen en weer, maar wij kunnen hem niet pakken. Het oefenen in juichen lijkt een beetje overbodig geweest, want er lijkt niet veel redenen te zijn om te juichen. De sjaal verdwijnt en de hoed wordt achterop het hoofd geschoven. De uitgelaten stemming slaat om in iets wat lijkt op treurnis. Gelukkig maakt het mens nog wel tijd om even te snacken met ons. We houden onze kopjes een beetje gericht naar beneden. Het oranje doet een beetje zeer aan de ogen...... 

Vandaag doet ze gelukkig weer 'normaal'.

Jouw eten is mijn eten

Zijn bakje zit vol met iets van vlees wat ie lekker vindt, maar zijn nieuwsgierigheid naar mijn eten is net wat groter dan de trek in zijn eigen eten. Dus zodra ik met mijn bordje naar de kamer loop om te gaan eten, neem hij nog een paar grote happen (denk ik zo maar) en rent achter me aan de kamer in. Hij springt naast me op de bank en probeer uit alle macht te kijken wat er op m'n bord ligt. Z'n neusje gaat de lucht in en probeert de geur op te snuiven. Met beide voorpootjes op mijn bovenbeen onderneemt hij de eerste poging om op mijn bord te komen...... Hm lukt niet, andere kant dan maar. En zo is hij bezig om vanaf diverse kanten van mijn eten het zijne te maken. Ondertussen in de keuken staat er iemand zich tegoed te doen aan een bakje overheerlijk vlees, of eigenlijk twee bakjes. Want er staan er tenslotte twee, dus lekker genieten dan maar. Inmiddels is in de woonkamer de "aanval" min of meer gestaakt. Vanaf de armleuning van de bank wordt ik aangestaard met de meest zielige oogjes die je je kunt voorstellen, maar ik probeer ze te negeren. Er ligt een stukje vlees apart op mijn bord wat ik hem straks zal geven. Inmiddels komt, uitgegeten in de keuken, er een tweede paar oogjes bij zitten op de grond. Minder smekend, maar gewoon in afwachting kijkend. Eindelijk is mijn bordje leeg, op die paar stukjes na die ik voor hun heb bewaard..... De restjes mogen ze hebben, en als het echt helemaal op is gaat hij, met zijn zielige blik inmiddels weer op neutraal gezet, op weg naar de restjes in de keuken. Wat een mazzel dat er gelukkig nog genoeg over is daar. Eet smakelijk jongen.

Het rode licht

Daar zit ik dan, 48 en in kleermakerszit midden in de woonkamer. Op de grond voor me, draait een rood vlekje schijnbaar doelloos zijn rondjes op het tapijt. Links en rechts van me liggen in jachthouding twee dwergen. Ogen volledig gefocust op het rond draaiend lichtje. De uitvinding van het laserlampje is wat katten betreft de uitvinding van de eeuw. Een eindeloze jacht op iets wat zich nooit zal laten pakken. Grumpy heeft inmiddels de aanval ingezet, en laat de snelheid en flexibiliteit van de katachtigen zien. En hij is snel, meerdere malen lukt het hem om het lichtje 'onder' zijn pootjes te laten verdwijnen. Maar ja, zoals dat gaat me een ronddraaiend lampje......, het draait gewoon door. Dus zo gewonnen, zo geronnen. Maar hij houdt vol, hij gaat links, rechts en draait rondjes om z'n as. Dopey beziet alles, en met een blik van " mij zou het wel lukken", wacht hij zijn kans af. Eindelijk na enkele minuten constante jacht, maakt Grumpy even plaats voor Dopey. Uitgestrekt gaat hij even uitblazen, maar met de ogen volledig nog gericht op het rode gevaar. Dopey heeft het strijdtoneel inmiddels betreden, en gaat vol goede moed door waar Grump het liet afweten. Geen moment krijgt het lampje rust, een constante aanval lijkt hem nog sneller te doen rondgaan. Dopey lijkt steeds wat verbaasder te kijken als het lampje voor de zoveelste maal weer heeft kunnen ontsnappen. De nagels van de dwergen doen de tapijtvezels opvliegen. Ach zo hebben ze in ieder geval nog iets te pakken. Het lampje stopt met branden, de 15 minuten zijn om. Aan twee kanten hoor ik het gesnuif van de vermoeidheid. Zoekend lopen ze nog even over vloer, en gaan vervolgens even lekker liggen uitrusten. Wat een heerlijk speel momentje.......... Hopelijk lukt het me nog om overeind te komen, ik word tenslotte ook al een dagje ouder.

De jager en de vlieg

Toeval bestaat niet? Nou dat weet ik dan nog zo net niet. Terwijl ik aan de eettafel zit (waar overigens nooit aan wordt gegeten), is een van mijn jagers er zojuist in geslaagd om in 1 keer een niets vermoedend pluisje, die het lef had gehad om over ons balkonnetje te zweven, te pakken te nemen. Twee pootjes de lucht in en TSJAKKA, hebbes. Ik zie hoe de zojuist gevangen prooi aan een heftig onderzoek onderworpen wordt. Ik verwacht bijna dat hij er twee sterke lichtspots op zet om dit infiltratie object aan een intens en uitgebreid verhoor te onderwerpen. Maar hij doet wat zijn instinct hem in geeft en eet het op...... Ja is ook een mogelijkheid natuurlijk. Terwijl dit plaats vindt, hoor ik vanuit een andere kamer een gestommel. Iemand is daar met iets bezig, en het klinkt behoorlijk heftig moet ik zeggen. Dus tijd om even poolshoogte te nemen. Wanneer ik de slaapkamer nader wordt ik haast schuldbewust aan gekeken, alsof iemand iets gedaan heeft wat eigenlijk niet mag. Maar dan hoor ik het, een dikke bromvlieg zoemt door de kamer heen met inmiddels weer in zijn kielzog jager no. 2. Over het bed heen, op de vensterbank het is een gevecht dat vooralsnog de vette vlieg weet te winnen. Ondertussen is ook jager 1 op het geluid afgekomen, en begint de ondersteunende pootjes aan te bieden. Bijna heeft hij 'm te pakken wanneer de vlieg aan de onderkant van het raam zit. Haast platgedrukt weet hij toch te ontsnappen en vliegt richting keuken. Na gezeten door 1 van de jagers. Die nog net op de vensterbank weet te springen als de vlieg door de opening van het raam weet te ontsnappen. Twee kleine jagers achterlatend. Wat een toeval dat op hetzelfde moment mijn twee dwergen aan het jagen waren. Wel jammer dat er een zonder trofee is geeindigt, maar ja de ander heeft zijn trofee opgegeten, dus kan ook niks meer bewijzen...... :-)

Het wonder dat regen heet!

Op deze wat frisse dag loopt Dopey wat verveeld door de flat te struinen. Hij mauwt een beetje bij de deur, brengt wat balletjes (waar hij niet achteraan rent als ik ze weggooi), en gaat af en toe even kijken bij z'n broer op het balkon. Grump heeft het helemaal ontdekt, het beschermde buitenleven. Hij is een ware balkonofiel. Snuffelt een beetje of ligt gewoon lekker te liggen, en snuift zo de frisse buitenlucht op. Soms komt hij even naar binnen om een rondje door de kamer te maken, maar gaat dan toch weer naar buiten. Ik schat in dat hij zo naar binnenkomt, want het ziet er inmiddels naar uit dat het zo gaat regenen. Maar hoe mis kan ik het hebben....... De eerste druppels kleuren het grijze balkon donker en laat dat nou zijn interesse wekken. Hij probeert de vlekjes te pakken, wat natuurlijk niet lukt, en springt er vervolgens uitdagend omheen. Links, rechts overal vallen de druppeltjes, en zelfs een stukje worst kan hem niet verleiden. Wat zijn dit toch een grappige plekkies. Vanaf een klein stukje nog droog balkon, beziet hij hoe het balkon zich langzaam verkleurt. De verbazing is zichtbaar in zijn oogjes, hij ziet vanalles vallen, maar kan niets vinden of pakken. Hoe vreemd is dat. Ik roep hem, en hij komt even binnen om te kijken wat er is. Toch maar even voelen, hij zal heus nog wel droog zijn...... Vergissing twee. Hij is lekker 'nat' geregend (eigenlijk een beetje vochtig), en dat toont mij dan weer aan hoe weinig ik van katten weet. Of misschien is het wel de aantrekkingskracht van het wonder dat regen heet.

You Go Bro!

Voor het eerst en geheel vrijwillig zit Dopey voor de geopende balkon deur. Grumpy zit ademloos vanaf het hoogste plateau van de krabpaal te kijken, alsof hij het niet kan geloven. Wanneer Dopey het aandurft om even z'n neus door de lamellen naar buiten te steken, springt Grumpy via de bank op de grond, en loopt met gezwinde spoed naar Dopey toe. Als hij naast Dopey staat geeft hij hem met z'n poot een tik op de schouder (waar gebeurd hoor), alsof hij wilt zeggen goed zo maatje, en loopt, om het voorbeeld te geven naar buiten toe. Hij kijkt om en lijkt met zijn blik te zeggen, zie je wel niks engs aan. Het duurt nog even voor Dopey zijn voorbeeld durft te volgen. Net als Grumpy een paar dagen geleden, zet hij eerst zijn voorpootjes buiten de deur en beziet zo de buitenwereld voor de eerste keer. Hij heeft zijn allergrootste angst voor dit moment overwonnen. Stukje bij beetje zal hij gaan ontdekken, totdat het moment komt dat hij in de avond, mauwend voor de deur zal zitten, omdat de deur dicht zal zijn, en hij naar buiten wil. En waarschijnlijk bij regen en ontij. En op dat moment zal ik denken, had ik maar nooit de balkondeur voor ze opengezet, want het mauwen in de gang voor de voordeur, wordt voor het overgrote gedeelte overstemd door de tv, zodat ik hun wil en roep om aandacht kan negeren....... Ach ik laat ze wel een keer naar buiten gaan als het regent, dan leren ze het wel af ......... (doe ik toch niet, watje dat ik ben).

Een binnenkat !

Ons mens zegt steeds dat ik bang ben, en dat ik me verstop, en daarmee toont ze dan weer aan helemaal niets te weten over ons nobele wezens. Ik ben natuurlijk niet bang, ik ben voorzichtig, want wie moet erop letten dat Grumpy niet in zeven sloten tegelijk loopt, inderdaad ik, en dat kan ik natuurlijk het beste van afstand doen, zodat ik het beste overzicht heb. En wat het verstoppen betreft, het kan nooit geen kwaad om alle schuilplaatsen aan een grondige inspectie te onderwerpen. In geval van oorlog of andere calamiteiten is het namelijk van hoogst belang dat je weet waar je het veiligst kan zijn. Maar ja een mens hè, die gaat er dan het hare van 'denken'.

Waarom denkt ze trouwens dat het BINNENKAT heet, om naar buiten te gaan??? Duh!!! Nou niet dus. Ik ben gewoon graag binnen, zodat ik mijn broer en mijn mens het beste kan beschermen. Nee, dan van de week, toen ze me in een dekentje wikkelde en me in d'r pootjes mee nam in de kamer, vlak bij de open deur..... dan hoefde ik niet zo bang te zijn!?! Ja toen was ik bang, ik dacht dat ze me zou gaan verstikken........ Maar gelukkig kon ik ontsnappen. Ik weet wel dat ze me geen kwaad wil doen, maar dat doet ze nou niet echt op de juiste manier. Je kan dat natuurlijk ook niet verwachten van een mens, maar toch. Nee, als de tijd gekomen is, wanneer alles in huis geïnspecteerd is, dan ga ik weleens kijken op dat balkonnetje, maar wel wanneer IK dat wil, en niet andersom.

Wakker worden!!!

We hebben weer een nieuw spelletje, tenminste, Dopey heeft een nieuw spelletje, en dat bij voorkeur het liefst om een uur of half vijf in de ochtend.

Het is een soort van verstoppertje denk ik, want hij is dan bezig om onder z'n dekentje te komen, of eigenlijk er tussenin, om dan vanuit 'ontzichtbare' positie zijn aanvallen in te starten. Op bed ligt dus een deken waar de dwergen in de nacht lekker ontspannen kunnen slapen, en die ligt vanwege het formaat dubbel gevouwen. Heerlijk lekker zacht en warm. Als Grumpy in de vroege ochtend uren even iets voor zichzelf gaat doen, gaat Dopey met zijn spel beginnen. En dat is dan vaak het moment dat ik wakker word. Hij begint dan namelijk met plukken (nageltjes in de deken/matras) in de deken net zolang totdat hij een opening heeft om tussen te kruipen. Nou kan ik uit ervaring zeggen, die opening vindt hij hoogst zelden. Vaak eindigt hij, de deken, op een hoop. Dus om nog een beetje te proberen om wat nachtrust te krijgen, ik ben namelijk nog niet uitgeslapen dan, help ik 'm maar even door een gedeelte van de deken op te tillen en hem er zo tussen te laten liggen. Als hij in positie ligt, bedek ik 'm helemaal. En dan gaat de motor aan, hij begint dan namelijk te knorren, maar dan wel lekker hard. En vanuit die positie valt hij aan op alles wat beweegt. Gelukkig is dat vaak z'n staart, maar ook ik beweeg weleens in m'n slaap (of iets wat daar op lijkt), dus heb ik soms in een van mijn vinger wat kattenageltjes staan........... Wat verzinnen ze toch leuke spelletjes. Ik weet niet wat ik erger vind, het wakker worden van het gepluk of de nageltjes die mijn huid penetreren. Ik ben blij als Grumpy een beetje uitslaapt, want zolang hij er ligt slaapt Dopey ook nog lekker door.

De kleine ontdekker

Ook vandaag staat de balkon deur weer open, Dopey zit al een tijdje verstopt zoals gewoonlijk, en Grumpy heeft zijn grootste angst overwonnen, en loopt een beetje te schooien over het balkon. Soms zit hij in de deuropening en probeert zo de wereld te overzien. Ik zit een tijdje naar hem te kijken en probeer de wereld, zijn wereld (het balkon en de blauwe lucht daarboven) door zijn ogen te zien. Hij schrikt van de onverwachtse geluidjes, maar niet meer genoeg om hem te doen vluchten, en verbaasd zich over de vogels die hoog in de lucht hun prachtig vleugelspel tonen. Een bak met steentjes die al een paar jaar op het balkon staat (te lui om het weg te gooien) trekt eveneens zijn aandacht, en een voor een probeert hij de steentjes naar binnen te brengen. Waar ik natuurlijk gauw een stokje voor steek. Een vlieg die wanhopig probeert om binnen te komen, wordt met haviksogen in de gaten gehouden. Wanneer het bij toeval toch lukt, wordt hij door de kamer heen nagejaagd door mijn grote kleine held. Een balkon, met hoekjes en gaatjes gevuld met kleine troepjes, een uitdaging, een klein stukje wereld gevuld met nieuwe avonturen waar hij 's nachts in zijn slaap nog een tijdje bij weg kan dromen. Zijn oogjes worden wat zwaarder, het is tijd om even een dutje te doen, maar een volgende vlieg heeft zich inmiddels aangediend en doen zijn ogen steeds opnieuw weer groot worden. Het jagersinstinct draait overuren. Hij besluit iets verder de kamer weer in te gaan, ik denk dat de vermoeidheid het gaat overwinnen. Hij gaat op zoek naar z'n broer, die verscholen achter wat dozen in de rommelkamer luistert naar zijn eigen versnelde hartslag. Voor hem hoeft de buitenwereld niet zo, te veel herrie. Zijn wereld is groot genoeg achter het raam aan de binnenkant, met de deur stevig dichtgetrokken. En Grumpy ......? Die probeert alle nieuwe ontdekkingen een plek te geven, zodat de buitenwereld net zo vertrouwd voelt als de binnen wereld. Mijn kleine ontdekker.......... !!!!

Een balkon momentje

Ik heb weer een balkonmomentje uitgekozen, geen dwang dit keer, maar gewoon rustig afgewacht. Zoals verwacht was Grump de eerste die heel voorzichtig het balkon naderde. Vanuit de deuropening ruiken en scannen, en elke keer weer terug de kamer in. Maar ineens kwam het momentje dat hij het eerste pootje de balkonvloer liet aanraken. Uiteindelijk heeft hij zo'n dertig vierkante centimeter onderzocht. Draaiend rondom zijn eigen as, maar dan toch weer gauw naar binnen. Dopey was spoorloos, en dat betekent meestal verstopt zitten uit angst. Na diverse keren roepen, verscheen er dan toch een klein koppie vanachter de bank vandaan. Grote ogen, en een beetje in elkaar gekropen. Heel langzaam komt hij van z'n veilige plek af en zo sluipt hij door de kamer richting de middels weer gesloten balkondeur. De onzekerheid druipt eraf. Grumpy echter, loopt door de kamer alsof hij zojuist de mount Everest beklommen heeft. In een jolige bui rolt hij over de vloer met een zelfverzekerdheid die zijn weerga niet kent. Hij heeft de ervaring geproefd die Dopey nog niet aandurft. Zijn balkon momentje komt vast nog wel een keer, en dan zijn ze waarschijnlijk niet meer te houden....... Ach, ik kan de tv altijd nog naar buiten rollen.

Je kunt een mens wel iets leren!

Ze kwijlt in haar slaap, ik weet het zeker, en je wilt haar niet zien als ze wakker word. Wat trouwens wel moeite kostte hoor, om ons mens wakker te krijgen. We moesten toch regelmatig onze stem verheffen.

Weet je wij houden van regelmaat, en dat betekent ETEN op gezette tijden, en niet wanneer het haar uitkomt. Maar ja, het mens heeft een eigen willetje hè, en zoals al eerder gezegd, is dat een beetje moeilijk af te leren. We houden ook niet van veranderingen, onverwachtte bewegingen of vreemde geluiden. We willen gewoon zijn wie we zijn, hoe we zijn, lekker in ons eigen huisje. Maar goed, we moesten zo nodig een mens nemen, en dat heeft nu eenmaal bepaalde consequenties. En dat moeten we dan maar even voor lief nemen (voor nu dan). We zijn echter al wel goed op weg hoor, want ons mensje wordt nu gewoon elke dag al lekker om een uur of half zes wakker, en soms hebben wij dan nog niets gezegd, goed hè? Zie je wel dat je een mens heus wel iets kan leren. Ze kan nog meer hoor, ze kan ook delen. Dus als zij iets te eten heeft deelt ze dat met ons. Ze wilt dat niet altijd, maar ja ze heeft geen keus hè, als wij iets willen wat op dat bord ligt, houdt niemand ons tegen. Dus nu geeft ze al bijna spontaan iets, knap hoor van ons mensje.

Al met al, blijft het leuk naar haar te kijken, ze doet grappige dingen..... Misschien moeten we haar een naam geven, kunnen we d'r roepen als ze iets moet doen voor ons..... Nah, ze luistert er waarschijnlijk toch niet naar.

Ik wil wat jij hebt ..

Grumpy is bezig met z'n zonet verkregen stukje karton, afkomstig van een kartonnen envelop. Hij speelt ermee, loopt er een beetje mee rond, Op de voet gevolgd door Dopey. Die wil dat interessante dingetje ook wel even van dichtbij bekijken. Wanneer Grumpy het stukje even neerlegt, om het even iets beter te kunnen zien, is Dopey er als de kippen bij om het even aan een nader onderzoek te onderwerpen. Hij pakt het op, loopt er mee weg, met juist ja, Grumpy in de achtervolging. En zo wisselt dat elkaar een tijdje af. Had ik maar twee stukje karton..... Hoewel, het doet me denken aan een rietje. Een paar maanden terug was er uit m'n milkshake een rietje gekomen. Reuze spannend was dat rietje. Grumpy had er de grootste lol mee, en werd op afstand wat zielig aanschouwd door Dopey. En juist omdat hij zo zielig kon kijken, kreeg ik medelijden en ging op zoek naar een rietje die ik ergens in huis nog wel moest hebben. (Nee ben niet opnieuw naar McDonalds gereden). Maar goed, na lang zoeken (viel wel mee hoor) vond ik nog een doos met rietjes, en kon ik  Dopey z'n eigen rietje geven. En misschien begrijp je het al..... Totaal oninteressant, er was maar 1 rietje van belang, en dat was het rietje die Grumpy op dat moment in de ban hield. Het nieuwe rietje werd pas leuk toen Grumpy een paar dagen later met dat rietje rond liep. Nu, inmiddels een aantal maanden verder, liggen er nog steeds twee rietjes in huis. Beide rietjes fijn gekauwd, maar met beide word evenveel gespeeld. Soms verdwijnen ze een tijd lang uit het oog (het mijne), om plotseling dan weer op miraculeuze wijze weer op te duiken. Dus een tweede stukje karton, zou voor nu niet helpen, misschien in de toekomst, maar dan is stukje 1 waarschijnlijk allang versnippert.

Grumpy komt de kamer weer in en probeert uit alle macht het kartonnetje te verscheuren, en laat zo een spoor van 'vernieling' achter, ach gelukkig moet ik nog stofzuigen. Zijn m'n kleine dwergen toch even lekker bezig geweest.

Gedwongen angst

............ Zomaar een winterse avond, het is half elf als de deurbel gaat. Wie belt er in hemelsnaam aan op dit tijdstip? Ik kijk door het spionnetje in de voordeur maar zie niemand staan, gelukkig, de persoon staat nog beneden. Terwijl ik naar het raam loopt, wordt er wederom aangebeld. M'n hart gaat iets sneller bonken en vanuit de donkere keuken kijk ik door het raam naar beneden. De voordeur is aan het zicht onttrokken en de straat is verder verlaten. Ik kijk of ik een bekende auto zie staan, maar behalve de 'normale' auto's zie ik niets bekends. Ik besluit toch maar om niet open te doen, als het een bekende zou zijn dan zou die van tevoren even kunnen telefoneren. Terwijl ik terug loop naar de kamer wordt er voor de derde keer aangebeld. Een soort van angst bekruipt me, en met bonzend hart ga ik weer zitten op de bank, en hoopt dat het hier bij blijft. Het blijft verder gelukkig ook stil, en langzaam aan gaat m'n hart weer verder in z'n normale slag. Angst voor het onbekende, of voor de grote dreigende buitenwereld....... Wie zal het weten. Het gebeurde in het verleden regelmatig, en meestal was dat nachtelijk bezoek voor de onderburen. Die vreemd genoeg dan bij mij aanbelden...... Nu doe ik dus niet meer open. 

Koninginnedag 2012, het is een zonnige dag, en de warmte voelt in mijn kleine dwergenflat behaaglijk aan. Hoewel m'n balkon nog een zooitje is en niet kattenproef, besluit ik toch om ze voor deze keer een plezier te doen en de balkon deur open te zetten. Op het moment dat ik de balkon deur openzwaai, zie ik nog net twee katachtige weg sprinten. En daar sta ik dan alleen op mijn balkonnetje.... Grumpy inmiddels weer tevoorschijn gekomen, loert naar me vanuit de woonkamer, maar waagt het niet om dichterbij te komen. Van Dopey uiteraard geen enkel spoor. Met de gedachte dat als hij maar eenmaal buiten geweest is, vindt hij het wel leuk, besluit ik Grumpy op te pakken en mee te nemen naar buiten. Hij is onrustig als ik richting het balkon loopt, en het moment dat ik de deur doorgaat, voel ik dat z'n hartslag toe neemt. Rustig praat ik tegen hem, en hoopt 'm zo wat te kalmeren. Als ik hem neerzet, neemt hij een spurt naar binnen toe, en kijkt pas om als hij op  veilige afstand zit. Terwijl ik nadenk over een poging twee,  

Oostindisch doof

Ons mens is denk ik doof, of misschien oostindisch.... en wie weet is ze gewoon een beetje dom. Want ze hoort ons niet, begrijpt ons niet of verstaat ons niet. Dus misschien hebben wij wel het verkeerde mens gekozen. 

Als we voor de deur zitten te mauwen, dan willen we naar buiten, of in ieder geval willen we aandacht. Maar nee, ze ligt lekker onderuit gezakt op de bank en negeert ons meerdere malen...... Pffff. Ze heeft echt nog een hoop te leren. Het is dat je een mens niet zomaar inruil, je gaat tenslotte toch een bepaalde verantwoordelijkheid aan, maar we hebben het er wel over gehad hoor. En juist als we de hoop bijna opgeven, doet ze ineens weer iets waardoor we wel van d'r gaan houden. Dan komt ze met wat lekkers, of gaat ze op de grond zitten om even met ons te spelen. Soms komt ze met een cadeautje thuis, en als we lekker liggen te slapen (of doen alsof) dan doet ze heel stilletjes, zodat we niet constant wakker schrikken. Het blijft wennen zo'n mens, maar ja iemand moet toch de centjes verdienen......!!!!

Even wennen zo'n mens....

Nee nee, ff wachten nu niet weer een katten verhaal, we doen het dit keer even anders....... Laat ik even beginnen met mezelf voor te stellen, mijn naam is Dopey en ik ben een stoere kater van 1 jaar oud. Nou ja misschien niet echt stoer, niet zoals m'n broer maar toch heus wel een beetje. Dit keer zal ik mijn  of liever gezegd onze kant van al die verhalen eens laten horen. Dus geen KATTENLEVEN deel 11, maar MENSENLEVEN deel 1.

Het begon een klein jaar geleden, toen wij besloten om een mens te nemen, hoewel het mens denkt dat zij ons gekozen heeft. Maar goed, we namen haar omdat ze zo lekker achter onze oortjes kon kriebelen. Maar we wisten toen natuurlijk nog niet wat het inhield, het hebben van een mens, die ervaring hadden we nog nooit gehad. Kan ook niet natuurlijk omdat we net een paar weekjes oud waren. Ik was natuurlijk al 13 weken, maar m'n kleine broertje was er pas tien (bijna). Ons mens moest nog wel even getraind worden, en nu nog steeds zijn we daar mee bezig (ze is een beetje hardleers). Om te beginnen wil ze de hele tijd kroelen, nou mens...... Niet met ons natuurlijk, neem dan maar een....eh...... Nou ja weet ik veel. En ze maakt ook een rommel nog in huis, leggen wij lekker de kattenbaksteentjes in een grote kring rondom de kattenbak (dan is hij makkelijker te vinden), gaat zij het opvegen. Pfffffff, nou ja we blijven maar volhouden, misschien gaat ze het ooit nog begrijpen. Maar ze heeft ook wel leuke dingetjes hoor. Zo geeft ze ons lekkere hapjes, en kriebelt ze nog steeds lekker achter onze oortjes, en onder de kinnentjes..... Mmmm zo lekker is dat. Ach een mens is gewoon een mens, en daar zullen we aan moeten wennen denk ik, maar er is een hoop over te vertellen hoor. Maar dat doen we dan de volgende keer....!

En ik noem ze .....

Arie en Dirk, Gijs en Poekie, Binky, Mitzi en Spooky, O'Malley, Panter en Tijgertje, Luna en zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan. Kattennamen die ik in de loop van jaren langs heb horen komen. En dan denk je soms, hoe verzin je het. Maar soms moeten namen zijn wat ze zijn, en is het dus op de een of andere manier onbewust waarschijnlijk al bepaald. Voordat de dwergen kwamen was ik volop aan het verzinnen voor leuke kattennamen, maar vond het eerlijk gezegd best nogal lastig. Totdat een vriendin, mijn nog op te halen kater, Dopey noemde. Want zei ze, het kan toch niet zo zijn dat jij een kat neem en die geen Dopey noemt. Nou moet je weten dat mijn favoriete Disney figuren de zeven dwergen van sneeuwwitje zijn. Ik spaar ze en dan met name Dopey. En dus zo geschiedde, kater 1 werd Dopey. Dat ik kater 2 dan dus ook een dwergen naam moest geven stond zo goed als vast maar welke..... Bashfull, Sleepy, Sneezy, Grumpy, Doc of Happy. Happy zou misschien van tevoren nog wel de meest voor de hand liggend zijn geweest, ware het niet dat er al een happy bestaat binnen de 'familie'. Een prachtige lilac britskorthaar die ooit bij mij te gast geweest is. En om verwarring te voorkomen viel die naam dus af. Misschien dan toch maar geen dwergen naam, misschien moest ik maar even wat anders verzinnen....... Toen kreeg ik van de fokker een foto toe gestuurd. Van een klein hoopje kater, maar wel een met attitude. Het leek op een gefronsde blik, moppersmurf maar dan niet blauw (hoewel hij wel een blue-point is). En dus werd het in een klap duidelijk, Grumpy was de naam. Door hemzelf bepaald. Grumpy oogt dan misschien wat kwaaiig maar dat is uiterlijke schijn. Hij is als ik, nors van buiten maar lief (zeg het zelf maar) van binnen. En Dopey, jep, die doet z'n naam ook meer dan eer aan. Hij valt weleens ergens af, springt er weleens naast maar weet je altijd voor zich te winnen met z'n aandoenlijke blik. Ik en mijn dwergen, mijn dwergen en ik.

Mysteries of opruimen?

Gisterenochtend vond ik een lege zak vicks snoepjes, hmm waar komt die nou vandaan? Gisteren aan het eind van de middag vond ik een vicks snoepje in de gang, en vanochtend lag er eentje naast m'n bed! Willen ze me iets duidelijk maken, stinkt ik uit m'n straatje en proberen ze me dat op deze manier duidelijk te maken. Of is het de hoogste tijd dat ik m'n rommel kamer (nu met recht een rommelkamer) eens echt ga opruimen. Want ergens in die rotzooi liggen die snoepjes, en wie weet hoeveel snoepjes ik nog tegen ga komen als ik niks doe. Het was altijd een afgesloten kamer, want rommel hoef je niet de hele tijd mee geconfronteerd te worden. Maar de aantrekkingskracht voor deze kamer werd groter en groter. De behoefte om daar binnen te geraken bijna onhoudbaar. En dus op een gegeven moment de deur maar opengelaten. Met name Grumpy vindt het geweldig daar, je kan er rustig ongestoord liggen, of op jacht gaan naar het grote onbekende. Klimmen en klauteren op de zakken met oude kleding( inmiddels kapotte zakken, vanwege de scherpe nageltjes). En als je je hier verstopt weet niemand je te vinden....... Echt waar ik ben op zoek geweest ........

Het zien van die kamer doet me elke keer beseffen dat ik 'm echt moet gaan opruimen, maar scharrelen op de 'vuilnis'belt voor een kleine katteman is natuurlijk ook super leuk. Dus ze mogen nog even hun gang gaan, maar de volgende vakantie, wordt het echt opgeruimd daar. En tot die tijd zal ik hier en daar nog getrakteerd worden op een vicks snoepje of iets dergelijks.

Een dubbel schuldgevoel

Schuldgevoel, misschien ken je het ook, maar ik heb er zeker weleens last van. Altijd al gehad, en dat zal heus niet veranderen in de toekomst. En dat zit me sinds de komst van de dwergen soms behoorlijk in de weg. De koning van het geven van een schuldgevoel is zeker Dopey. Op het moment dat ik mijn jas of schoenen aan ga trekken gaat hij zich duidelijk zichtbaar 'verstoppen', z'n koppie zakt wat weg tussen de schouderbladen en dan kijkt hij me aan met z'n meest wanhopige blik. "Ga jij nou weg zonder mij?"........

Op de dagen dat ik werk heb ik er minder last van, want iemand moet toch het geld binnen brengen, en dus geen schuld gevoel. Maar de avonden of de dagen dat ik vrij ben, werkt dat schuldgevoel dubbel. Als ik eenmaal weg ben gaat het wel goed, maar voor ik weg ben. Ik verontschuldig mij meerdere malen, of probeer m'n jas stiekem aan te trekken, maar voor ik het weet zit hij in de bekende pose naar me te kijken van onder de tafel vandaan. Dus vanaf nu maar niet meer iedere dag in m'n vrije week op pad met de fotocamera, maar gewoon lekker een dagje thuis plannen........ En kijken naar m'n slapende katten !?!

Oja, en als ik wel weg ga, springt ie pal voor het moment op de krabpaal in de hal, en kijkt me bijna kwijlend aan ....... Tijd voor een snoepje........ En dat krijgen ze dan ook als ik weg ga. Ik denk dat Dopey als ik weg ben oefent op zijn desperate blik, zodat het in de ochtend als het tijd is een extra snoepje oplevert. Nou vriend, ik zal je zeggen ............ Het werkt !!!!

Kontjes in de lucht

Voor het tv-meubel zie ik twee kontjes de lucht insteken, ze wiebelen een beetje, verwisselen zo af en toe van plaats, maar komen telkens terug in positie. Er ligt daar dus iets, waar ze niet bij kunnen, maar wat hun interesse voldoende weet te wekken. Een van de dwergen springt achter het meubel, een plek dat bezaaid met snoeren ligt, en probeert vanaf die kant om het gewenst voorwerp te pakken. Nee lukt ook niet, dan maar weer aan de voorkant. Het is een leuk gezicht, maar besluit ze desondanks toch maar even te helpen. Ik kijk en zie iets liggen in het donker, en met m'n net te dikke armpjes probeer ik het te pakken. M'n armband drukt in m'n huid en laat, ik weet het zeker, vast een mooie blauwe plek achter. Probeer het nogmaals met de andere arm, maar die is even dik, dus wederom geen succes. Gelukkig zit daar een flexibele armband, dus die arm zou ongeschonden het strijdtoneel moeten kunnen verlaten. De katten lopen steeds nerveuzer om me heen, en willen het gewilde onderwerp nu nog liever hebben. Dus maar even opzoek naar iets lang en duns, en dat wordt gauw gevonden in de vorm van de kattenhengel. Ik krijg het niet in een keer te pakken, maar na wat hengelen komt het voorwerp dan toch te voorschijn. Ik ben inmiddels ook wel benieuwd wat het is, dus dring ik me tussen de dwergen door, en ga eveneens met de derrière de lucht in om te kijken naar...... Een propje aluminiumfolie!!!! Een van de dwergen geeft er nog een tik tegen, rent er voor de vorm nog half achteraan, springt op tafel, en gaat lekker liggen slapen. Ik kijk om naar dwerg twee en zie dat hij inmiddels de krabpaal bestegen heeft, en dat ook zijn luikjes aan het dichtvallen zijn. En daar zit ik dan, met m'n kont in de lucht, voor een propje aluminium folie. En moet ondanks mezelf toch even smakelijk lachen.

1,2,3 en schoon .... Of toch niet?

Een van de minst leuke aspecten van het hebben van een kat is het schoonmaken van de kattebak. Ik heb er geen hekel aan, het is ook zo gedaan, maar het is het minst leuke. Zeker als een van de dwergen, de neiging heeft om het begraven van zijn uitwerpselen aan de buitenkant van de bak te doen (zinloos dus), en daarmee wil het natuurlijk best wel eens 'lekker' ruiken. Nou probeer ik sinds het begin om op het juiste moment de bak te verschonen, en daarmee bedoel ik het moment als iedereen geweest is en even dus niet meer hoeft. En dat om toch even het idee te hebben dat de bak lekker schoon is.......... En daar zit dus het probleem, dat moment bestaat niet. Want zodra ik klaar ben, hoor ik de eerste dwerg de bak alweer binnen springen, redelijk snel gevolgd door nummer twee. Nee het geluk zit 'm dan in welke boodschap ze achterlaten, nr. 1 of nr.2, en ik heb dan wel vaak geluk hoor, want ze gaan toch wel vaak voor een nummertje 2, zodat het aroma zich door de gehele dwergenflat kan verspreiden. Bedankt vrienden, lang leven de airwick sense spray.

Een poetsmadame

Ik voel de koude tocht langs m'n voeten (de deur staat alweer een stukje open), en Grumpy ligt op de deur mat van de buurman, die op de een of andere manier een vreemde aantrekkingskracht op hem uitoefent. Dopey ligt veilig naast me op de krabpaal, 'buiten' is leuk maar alleen als ik ook in de buurt ben. De zon komt voorzichtig langs de lamellen binnen stralen, en de vogels zingen er lustig op los. Het is zomaar een zaterdagochtend in april. 

En hoe gek het ook klinkt, zelfs ik ontkom er niet aan om zo af en toe iets aan de schoonmaak te doen. Je kent het wel, even lekker met een sopdoek door het huis heen razen. Gelijk even de krabpalen ontdoen van de balen met katteharen, en even weer lekker alles fris en fruitig maken. Bij het zien van de emmer en sopdoek, is Dopey weg (bang dat ie moet helpen misschien?), en komt pas weer tevoorschijn als ik klaar ben. Da's tenminste 1 dwerg waar ik even geen last van heb. Op het moment dat ik begin met 'ontharen' van de krabpaal, krijgt dwerg nummer 2, inmiddels naar binnen gekomen, de kolder in z'n kop, en springt van plateau naar plateau terwijl hij me uitdagend aankijkt. Oké, schoonmaken met hindernissen moet lukken, dus ga ik onversaagd door. Overal waar ik aan het soppen ben is Grumpy ook, het is natuurlijk ook hartstikke interessant, tenslotte zien ze dit niet vaak, hahahaha. Waar ik geweest ben met de sopdoek, springt Grumpy boven op om te ruiken. En natuurlijk pootafdrukken en niet te vergeten, nieuwe haren achter te laten. Zelfs op de plaatsen waar hij normaal nooit komt, komt ie nu wel. Ik probeer 'm nog het portiek in te lokken, vindt ie leuk.......... Maar nu even niet natuurlijk. Nee lekker in de weg lopen, en als eerste overal pootjes op zetten. Ach en wie ben ik om daar tegen in te gaan. Ik ben tenslotte maar gewoon de poetsmadame..........

Eindeloos genot

Kleren met koordjes, schoenen met veters, belletjes, balletjes en plastic dopjes, niks is veilig in mijn huis. M'n kleren zitten onder de haren, en ik kan geen kast open laten staan, want alles kan overhoop als het moet. En het moet!

Als jij wilt spelen, willen zij dat niet en andersom. Op het moment dat er een goeie film, serie of een ander favoriet tv programma begint, komen ze balletjes, rietjes, muisjes of hengeltjes brengen. En ja, als ze willen dan ga ik met ze spelen. Want ik heb nou eenmaal voor katten gekozen.....

Het gaat natuurlijk ook vaak mis, en dan zit je eigenlijk een beetje voor L..

Zo zit ik vaak op de grond met een hengeltje te zwaaien, en gaat Dopey in de gang liggen......... En zo zit ik dan te wachten tot het meneer een beetje uitkomt om mee te komen spelen. Als ik met een balletje gooi, wordt ik soms aangekeken met een blik van "ga die zelf maar halen". En soms, heel soms ruim ik de speeltjes op. Leg ik alles in een mandje onder de krabpaal, en ja gelukkig ligt het dan even later weer verspreid door het hele huis. Gelukkig ben ik op deze manier nooit klaar. Wat een heerlijkheid is het toch om twee katten te mogen hebben.

Een rustige ochtend

Zomaar een ochtend: Ik lig al een tijdje wakker in bed, maar ik lig lekker en dus gun ik mezelf nog even dat momentje rust. Achter het gordijn begint Grumpy te schelden tegen de vogels die in de boom tegenover het raam hun nest maken. Ik hoor Dopey vegen in de gang, hij denkt namelijk nog steeds dat als hij aan de buitenkant veegt, dat dan aan de binnenkant van de kattebak datgene wat hij daar heeft achtergelaten begraven wordt onder de korrels. Even later vervoegd hij zich bij Grumpy achter het gordijn. Nu is het slecht een kwestie van afwachten, zometeen springt Grumpy uit het raam kozijn en begint het nieuwe spelletje. En ja hoor daar gaat ie, Dopey begint al met het zwaaien van z'n staart, Grumpy beziet dat vanaf de grond en probeert hem vervolgens te pakken. Het gordijn is in deze hetgeen dat het meest te verduren heeft. Grumpy hangt nu in het gordijn met 1 pootje (hij krijgt 'm niet meer los), en zwaait links en rechts heen en weer. Af en toe vang ik zijn blik, onbewogen zoals gewoonlijk, of toch niet. Toch maar even helpen dan. Dopey springt uit het raam kozijn, langs het inmiddels al halfgeopend gordijn, en begint zijn jacht op Grumpy. Een aantal minuten lang zitten ze achter elkaar aan, met een regelmatig gerend over m'n bed heen. Gestommel, geklauter en geren, heerlijk hoor zo rustig momentje voor mezelf.

Ik ben de baas

Ze zeggen weleens dat een hond een baasje heeft en een kat een slaaf. Nou niet in mijn huis. In mijn kleine dwergenflat, ben ik de baas. Als ik mijn katten roep dan komen ze aanrennen, tenminste als ik met wat lekkers zwaai. En als ik ze even lekker op schoot wil hebben dan blijven ze daar zitten, zolang als ik ze goed vast weet te houden. En als ze in de vroege ochtend uren mauwend naast m'n bed staan omdat ze eten willen hebben....... Dan blijf ik gewoon lekker liggen, zeker wel een aantal minuten. Nee in mijn huis draag ik de broek.

Het is een frisse ochtend als ik lekker op de bank met een goed boek dichtbij de warme kachel genesteld zit. Dopey ligt wat te doezelen op de krabpaal, en Grumpy loopt te mopperen in de hal. Ik weet wat hij wil, hij wil naar buiten, wat in zijn geval betekend dat hij even in het portiek wil. Na een aantal keren roepen (heb niks lekkers bij de hand) kijkt hij even om de hoek de woonkamer binnen, alwaar hij constateert dat ik 'm niets te bieden hebt. Hij draait zich om loopt de gang in en gaat verder in zijn gemopper waar hij was gebleven. En omdat ik het voor het zeggen heb, loop ik naar de deur, zet 'm een klein stukje open, zodat hij naar 'buiten' kan. De koude lucht dringt genadeloos binnen en verjaagt daarmee de behaaglijke warmte die er zojuist was. Ik doe een vest aan en ga ineen gekropen weer lekker zitten op de bank. Ja hoor, ik ben de baas!!!

Het ochtend ritueel

Het is vroeg in de morgen als men in de kleine dwergen flat begint te ontwaken. Uitslapen is er tegenwoordig niet echt meer bij, en ach de meeste tijd moet ik toch vroeg naar m'n werk dus kan ik toch niet eindeloos blijven liggen. Het ochtend ritueel begint, nadat ik eerst een kleine sanitaire stop gemaakt heb. 

Natuurlijk zijn de twee kleine schurken als eerste aan de beurt. Vers water, bak met brokjes bij gevuld en als culinair hoogte punt ruk ik een bakje of zakje open met een overheerlijk vlees of vis prutje. Langs mijn nog blote benen voel ik twee harige lijfjes cirkelen, en als ik de bakjes neer wil zetten, komen ze me, staande op hun achterpootjes, al halverwege tegemoet. Ze duiken gelijk diep in hun net verkregen etensbak, en het zachte gesmak doet vermoeden dat het wederom een overheerlijk maaltijd is. Ik loop richting de slaapkamer om verder te gaan met m'n eigen ochtend ritueel, en kijk daar aangekomen nog even achterom. Vier oogjes kijken me aan, hevig likkebaardend, en wachten af. Ik weet dat Dopey stopt met eten en wegrent als ik verder ga met wassen en aankleden, en dus ga ik op het puntje van mijn bed zitten, duidelijk zichtbaar, en wacht. Grumpy, inmiddels allang weer met z'n neus op de bodem gedrukt volop genieten van de heerlijk maaltijd, maakt het niks uit of ik er nu wel of niet zit. Alleen het eten telt, maar Dopey is blij dat ik nog niet de aanstalten ga maken om weg te gaan. Ook hij kan nu rustig verder eten. En ik, ik zit netjes te wachten......... Het moet niet gekker worden. Maar dat zal heus wel gaan gebeuren.